Een dierbare verliezen… had je ooit gedacht dat dit verlies zoveel impact op je zou hebben? Dat je je zo intens verdrietig, wanhopig en reddeloos kon voelen? Dat het zoveel tijd en energie zou kosten? De emoties die jouw verlies met zich meebrengen lijken niet meer weg te denken. Je bent niet meer wie je was, voelt je ver verwijderd van wie je zo graag zou willen zijn. Je wereld is nog maar klein en je durft er in je eigen omgeving niet meer zo goed over te beginnen, bang dat ze denken ‘daar komt ze weer met d’r verhaal’. Slecht slapen, geen trek, depressieve gedachten en lusteloosheid zijn herkenbare klachten. Wanneer gaat dit over? Gaat het ooit nog over?
Herken je dit?
- Eenzaamheid! Dat is precies wat je voelt. Je mist degene die je zo enorm dierbaar was! Het leven zonder maakt je zo eenzaam. Kon je nog maar een één keer samen zijn, elkaar vasthouden…. En die eenzaamheid voel je ook steeds meer in je verdriet. Je kan en durft er haast niet meer over durven te praten. Steeds minder mensen willen nog naar je luisteren, beginnen al snel over hun eigen sores. Vriendschap is toch onvoorwaardelijk? Uit angst niemand meer over te houden en niet meer meegevraagd te worden hou je je groot. Bij je eigen vrienden. Soms lijkt het zelfs alsof ze je ontwijken, en dat terwijl je ze zo hard nodig hebt. Of ze doen overdreven vrolijk. Maar dat is helemaal niet wat je wil.
- Je blokkeert in je rouwproces en raakt in paniek bij de gedachte dat je verdriet voor de rest van je leven blijft. Doorgaan met je eigen leven betekent vooral ademhalen, eten en slapen, maar zelfs dat is anders dan voorheen. Je adem stokt met enige regelmaat door die continue brok in je keel. Eten doe je omdat het ‘moet’, maar zonder aandacht en zonder trek. En hoe moe je ook bent, de slapeloze nachten blijven elkaar opvolgen.
Je loopt vast in je dagelijks leven; thuis komen de muren op je af en op je werk ben je allesbehalve productief. Maar blijkbaar verwachten ze van je dat je gewoon weer komt. Hoe weten zij nu dat jij weer in staat bent om te gaan werken? Waar is de erkenning voor jouw situatie? Hoe fijn zou het zijn als je werkgever begrip opbrengt en je zelf de regie geeft over het opbouwen van je werkzaamheden? - Terwijl de wereld doordraait, staat jouw leven stil. Je hebt je handen vol aan jezelf. Je moet nog zoveel regelen, opruimen, doen. Maar het lukt je niet. Je krijgt het niet voor elkaar. En net als je bedenkt dat je geen tranen meer te huilen hebt, vloeien ze weer volop bij het zien van die prachtige foto of de gedachte aan die speciale herinnering.
Rouwen is helaas niet een kwestie van tijd. Rouwen betekent niet dat je lijdzaam moet afwachten tot het verdriet vanzelf overgaat. Rouwen is een werkwoord; je hebt werk te doen om te verwerken. Om niet geblokkeerd te raken in je verdriet. Doe je dat niet, dan zal je vroeg of laat burn-out klachten krijgen, en dan ben je nog verder van huis. Laat het verdriet niet nog meer je leven beheersen.
Door te doen alsof het allemaal wel meevalt, en doen alsof het verdriet wel meevalt, doe je jezelf te kort en zal je nog minder je verplichtingen kunnen vervullen. Je zal nog verder verwijderd raken van het pad dat je te gaan hebt. Terwijl dat juist nog het enige is dat houvast kan bieden. Wachten tot het vanzelf over gaat is geen optie, het verdriet zal je meenemen in de neerwaartse spiraal van pijn en wanhoop.
Zelf de regie nemen is wat je te doen hebt. Ik kan het weten. Ik kan je helpen omgaan met jouw verlies.