Gisteravond zijn we thuis gekomen van een heerlijke week wintersport. Mijn meest favoriete vakantie! De krakende sneeuw onder je latten, heerlijke afdalingen maken, het gebied verkennen, de frisse berglucht, het wijdse uitzicht, het met elkaar samenzijn, bij voorkeur met kaiserwetter en (zonder) hals-und beinbruch. 

Als moeder heb ik echter de natuurlijke neiging om als een soort van bezemwagen de piste af te dalen; iedereen op weg, dan kan ik ook gaan. Eerst het hogere gedeelte van de piste scannen op mogelijke snelheidsduivels die naast het skiën er ook een sport van maken om in een rap tempo rakelings langs iedereen naar beneden te suizen, waarbij ik het vaak niet kan laten te bedenken wat er allemaal had kunnen gebeuren als dochterlief net op dat moment had besloten haar draai in te zetten. Met gekromde tenen in mijn skischoenen fungeer ik vervolgens als een soort mobiele bumper rondom mijn kroost. Want stel je voor, iemand valt en heeft mijn hulp nodig, dan kan ik er maar beter achter zitten dan dat ik over de piste te voet omhoog moet klimmen. 

Resultaat: uiterst gecontroleerd en gereserveerd skigedrag, elk moment in staat om de snelheid eruit te halen en meteen te stoppen. Valkuil: zo met de omgeving bezig zijn dat ik tegen mijn eigen kind aanbots en we beiden onderuit gaan. En… een kind dat heel gecontroleerd in haar eigen tempo de berg afdaalt, en ALS moeders dan een keer voorbij suist, heel belerend vraagt: “wat nou mama als ik gevallen was?”

Wat is dan mijn uitdaging?? 

De keren dat ik burgerlijk ongehoorzaam (want hee, we zijn met z’n twee die verantwoordelijk zijn voor onze kroost) een voorsprong nam op de rest, kon ik mijn eigen koers en tempo bepalen, de piste op mijn manier afdalen, durfde ik meer risico te nemen, ging ik sneller en ervoer ik vooral vrijheid! GAAN DAAN!! Verse sneeuw waar je ski’s als een mes doorheen glijden, wat een genot. Boekels: door de knieën, en draaien maar, gaan veel beter dan wanneer je om de haverklap moet stoppen en kijken of het wel goed gaat….

Resultaat: Voldoening! Dit is waarom ik zo verliefd ben geworden op deze sport!! Adrenaline, trots op mijn lef, wat een heerlijk gevoel!! Dit smaakte naar meer…

En onze dochter…. die ging als een speer achter me aan. “Wedstrijdje doen mama?”

Is jouw gedrag helpend voor jezelf? Ben je bewust van de keuzes die je maakt en de gevolgen ervan? Durf jij de confrontatie aan te gaan met je eigen gedrag, belemmeringen en levensthema’s?